Yubka geyən oğlan

Türkiyədə 20 yaşlı Özgəcan Aslan adlı qızın yandırılraq öldürülməsindən sonra Türkiyə xalqı ayağa qalxıb aksiyalar keçirdi. Təcavüzdə iştirak edən avtobus sürücüsü və ona köməklik göstərən 3 nəfər saxlanıldı. Hadisənin sorağı ildırım sürəti ilə Azərbaycana da gəlib çatdı. Faciə pislənildi, sosial şəbəkələrdə öz profilləri yerinə Özgəcan Aslanın fotosunu yerləşdirənlər də oldu, müzakirə açıb ağlamaq smaylikləri də qoyanlar da. Azərbaycan xalqı bunu öz faciəsi bildi. Əslində, qardaş Türkiyə xalqının dərdini dərdimiz, sevincini sevincimiz bilmişik.

Hadisənin üstündən neçə gün sonra bir azərbaycanlı oğlan mini yubka geyinib fotosunu sosial şəbəkədə sərgilədi. Və onun bu etirazı əksəriyyət tərəfindən heç də yaxşı qarşılanmadı. Çoxları bunu səmimi qəbul etməyib, özünüreklama hesablandığını vurğuladı. Ki Türkiyə mətbuatı oğlanın hərəkətini işıqlandırsın və oralarda məşhurlaşdırsın.

Ortaya çıxan sual isə budur ki, niyə biz özgənin faciəsinə özümüzdən daha çox can yandırırıq? Niyə biz əyilməyə meyilliyik? 4-5 gün Türkiyədə qalanlarımız qayıdandan sonra “gəliyorum”, “gediyorum”la danışırlar. Hər sözün əvvəlində, ortasında, axırında “bayılıyorum” deyib İstanbulu dünyanın ən möhtəşəm şəhəri hesab edib dayanmadan təkrarlayırlar. Türk qardaşlar, burada sizdən söhbət getmir. Siz bizim ən ağrılı günlərimizdə yanımızda olmusunuz. Biz bunu unutmuruq. Burda söhbət bizim bəzilərimizin kor-koranə əyilməyindən gedir.

Sizi inandırım ki, o yubka geyinən oğlan bəlkə də heç vaxt Xocalı şəhidlərinin şərəfinə ucaldılan “Ana harayı” abidəsinin qarşısına bir gül dəstəsi də qoymayıb. Ermənistanın prezidenti Sarkisyanın quldur olmasına dair petisiyalara imza da atmayıb. Əsir alınan qız-gəlinlərimizin faciəsi üçün ikili standartlarla işləyən Avropa strukturlarına, guya insan hüquqları ilə məşğul olan təşkilatlara bir məktub da göndərməyib. Ancaq bir qızın faciəsinə görə mini yubka geyindi.

Heç inanmıram ki, Torqovıda opüş səhnələri yaradıb fotoları sosial şəbəkələrdə yerləşdirənlər, “azad seks” deyib hayqıranlar, özlərini “ateist”, “deist” elan edib fərqlənməyə çalışanlar şəhidlərimizə, əsir alınanlarımıza görə ağızlarını açıb “BƏSDİRİN” desinlər. Onların çoxusu bir ağac əkib, bir kasıba kömək etməyiblər. Əgər ermənilərin hücumu zamanı özlərinin namuslarını qorumaq üçün dağın zirvəsinə qalxan kəlbəcərli qız-gəlinlər belə olacağını bilsəydilər, qayadan atılmazdılar. Onlar o qayadan ona görə atıldılar ki, bir iyrənc düşmən təkcə onun namusuna təcavüz etməsin. Həm də əslinə, soykökünə, saflığına, müqəddəsliyinə əl uzatmasın.

Bizim bəzilərimiz tez əyilməyə meyillidir. Bəlkə də Avropa ilə Asiyanın ortasında yerləşdiyimizdən belə olub, ya da yadellilərin silləsindən. Bunun nə sirri-xuda olması hələ də bilinmir. Hansı bayraq olursa-olsun əsirik. Çoxumuz beləyik. Ancaq azlıqda qalan vətənpərvərlərin səsi o “əsən vətəndaşlarımız”ın yanında pıçıltı təki eşidilir. Cünki, bu ölkəni öz soy-kökündən ayırıb marionet kimi istədikləri səmtə yönəldənlər var. Əyilməyə meyilli olanlar onların ardınca gedir. Uçurumun qızıldan olduğu nağıllarına inandırıb sürü təki ardlarınca çəkirlər. Onlar isə elə hey düşürlər o uçuruma. Oğlanımız isə mini yubka geyinməklə uçuruma çoxdan düşüb. Çoxdan qoşulub o cərgəyə. Yalnız sifət quruluşuna baxıb deyərik ki, bu bizdəndir. Qəlbi və ürəyi isə daşdandır. Soykökünü, Xocalısını, Dilqəmini, Şahbazını unudan daş.